پناهگاه هزار

گامهایمان را آرام برمی داریم در امتداد رودی که صدای نفسهایش را در سرازیری آبشار راین به اوج خود می رساند . نمی دانید غرش آبشاری از ارتفاع چهل متری آن هم در همسایگی کویر چگونه عظمت آفریننده را به تصویر می کشد . آن را با همه زیبایی هایش پشت سر می گذاریم در بالای آبشار با بیدستانی در امتداد رود بر می خوریم که شاخه های انبوه آن به زلف عروسی می ماند که پریشانی خاطرش از حضور ماست انگار ما غریبه ایم . به سختی اجازه می دهد از لابلای گیسوان پریشانش عبور کنیم . پس از دو ساعت پیمودن پاکوب بنای سنگی جانی دوباره به تن خسته ما می دهد. آنجا همان پناهگاه هزار است . با دیدنش از صمیم قلب دعا می کنیم برای کوهنوردانی که با هزاران مشقت و با همت آن را در ارتفاع 3000 متری بنا نمودند . تا یک شب  تن خسته ما را با مهربانیش در آغوش بگیرد .